Bon Bini Bonaire 4

Zeven weken lang mag ik, Svenja het Openbaar Lichaam van Bonaire helpen met hun COVID-19 crisiscommunicatie. Ik geef jullie met plezier een kijkje in mijn leven, tijdens én na werk.

Loslaten

Waar ik in Nederland op werk het liefst lekker doordender, zit ik hier middenin het proces van loslaten. Het gaat hier gewoon allemaal wat trager en impulsiever. Of laten we zeggen: anders dan ik gewend ben. Zelfs in de tijd van COVID-19 crisiscommunicatie.

Soms denk ik dat het met wat meer besmettingen allemaal een stukje makkelijker zou zijn. Maar ondertussen komen ook hier de feestdagen dichterbij, hebben we volgende week een nieuwe wet en moeten we voorbereiden op een eventuele toename van meer besmettingen.

Het is een stapje vooruit en twee achteruit. Gelukkig lukt het voornemen me er niet te druk over te maken over het algemeen redelijk. Ik ben blij met ieder succesje. En ik vind het ook iedere dag nog een feest om van dit proces deel uit te maken. Wat een bijzondere ervaring ben ik na deze periode rijker.

Eat good, feel good

Ik had drie weken de tijd om de hotspots van Bonaire te ontdekken. Deze ontdekkingstocht ging best goed al zeg ik het zelf. Gelukkig was ik in Den Haag al behoorlijk goed getraind. Ook hier heb ik in mijn telefoon lijstjes met tentjes to go. Dus ik kan Bjorn meenemen naar heel wat fijne plekjes.

Iedere middag lunchen we samen ergens in de buurt van mijn werk. Even een snelle salade, een pitabroodje met verse vis of een tosti. Altijd met een verse fruitshake erbij. Zo is het deze week wel een echte workation.

Waar ik de kunst van het alleen uit eten gaan steeds beter beheers, is het wel veel gezelliger een tafel voor twee te reserveren. Dus ook ’s avonds hoppen we langs mijn nieuwste ontdekkingen. Koken doen we thuis wel weer.

Het geboekte boottripje op mijn vrije dag valt helaas in het water door jaja, de regen. Maar gelukkig worden we ook allebei blij van chillen aan zee met een drankje en een boek.

Deze heerlijke week samen is voorbij gevlogen. Het was fijn om mijn leven aan de andere kant van de wereld live te kunnen delen. Als ik Bjorn op het vliegveld afzet, heb ik een dubbel gevoel. Het is stom om weer voor een paar weken afscheid te nemen, maar stiekem ben ik ook blij dat ik hier nog even blijf.

Het dragen van een mondkapje, schoenen en een lange broek stel ik graag uit. Er is daarnaast een heleboel werk te doen de komende weken. En daar wil ik nog mijn tanden nog inzetten. Ik kijk er naar uit vlak voor Kerst weer naar huis te gaan. Maar tot die tijd geniet ik van alles wat dit eigenzinnige stukje Nederland te bieden heeft.

Want wie springt er nu voor de deur zo het water in en heeft er bij de lunch gezelschap van een leguaan?

Voor de oplettende lezer. Het klopt dat deze blogs gedateerd zijn in 2019. Dit is een bewuste keuze. Zo blijven onze Haagse verhalen ook gewoon goed vindbaar.